ความงดงาม จากภายใน

[นายซาไกทัดดอกฝิ่น]

บนกลีบบางของไม้ดอก  ที่งดงาม
ในเส้นสายลายกลีบ และ   สีสัน
กับเส้นทางที่สูงชันแลแหนบหนาว
ความงดงามที่สัมผัสเห็น กับ ไม้พันธ์แห่งดอยสูง
คงสูญเปล่าหาก เรามองสัมผัสเห็นแต่..เพียงตา

[นายซาไกทัดดอกฝิ่น]

บนกลีบสวย   มีเรื่องราว
ในสีสันมี       มีความจริงจะบอก
ในรูปทรง     มีความเป็นมา ให้เข้าใจ
เพียงแต่ นิ่งสดรับ
 โน้มตัวลงให้อ่อนลู่ เคารพในความยิ่งไหญ่ของ.แมกไม้และขุนเขา 

[นายซาไกทัดดอกฝิ่น]

ฟังซิ เพื่อนฉัน  ฟังซิ
เสียงกระซิบสุข จากดอกไม้สีขาว
ไม้งาม ที่พุ่มช่อดังดวงมณีประดับดอย

[นายซาไกทัดดอกฝิ่น]

แล้ว ไม้รูปทรงแปลก ดอกนี้ละ
เธอมองเห็นความงดงามที่แฝงซ่อนจากช่อก้านที่เด่นท้าสู่ลมหนาว
เธอเห็นความงดงามนั้น..เหมือนฉันไหมเอ่ย  เพื่อนฉัน

[นายซาไกทัดดอกฝิ่น]

ปริศนา แห่งธรรมชาติ บางที่ก็กลายกลับเป็นความงามที่เป็นหนึ่งเดียว
ในสีสันบนกลีบดอกที่บางบอบ แม้เป็นพี่น้องแม้เป็นเหล่ากอเดียวกัน
แต่ในช่วงมิติแห่งวันวัยและถิ่นที่ซุกซ่อนกาย  กลับทำให้มีความงามที่แตกต่าง
ฉันเก็บเกี่ยวความงามในความต่างนั้นนั้น
 มาฝากเธอ  เพื่อนรัก

[นายซาไกทัดดอกฝิ่น]

ยังจำได้ไหมเพือน ในร่องหุบช่องลมแห่งดอยหลวง
ดอกไม้รูปทรงแปลก เริงร่าล้อลมหนาว อวดสายตาเรา
ดอกไม้เริงร่า ดังระบำของศิลปินนักเต้นผู้ดื่มกินสุขจากการเริงฟ้อน
ยามเธอหยุดนิ่งพักเหนี่อย ขอเวลาฉันบันทึกความงามนั้นเพียงครู่เวลา
คงไม่ว่ากันนะ แม่นางระบำดอกไม้ 

[นายซาไกทัดดอกฝิ่น]

ในประกายอุ่นของแดดที่ฝ่าผ่านลมหนาวมาต้องเนื้อ
แสงที่สาดทอ กระทบจับต้องกลีบดอกไม้ไบไม้ให้ได้อุ่นให้ได้คลายหนาว
มองไกลสุดขอบฟ้า ให้สายตาได้เพลิดยิ้มกับความงามของขอบฟ้าสีคราม

[นายซาไกทัดดอกฝิ่น]

ฟ้าที่สดสวยที่ต้องตาตรงหน้าโน้น เพื่อน
เธอคงเห็นเหมือนฉัน..เห็นว่ามันมืดดำก่อนหน้านี้
 ความมืดดำที่ทาบปิดสรรพสีให้หลับซุกกับอุ่นหนาว
และเป็นคืนผ่านที่ทำให้ดาวซึ่งพราวฟ้า  สุกสกาวผ่องนวล...

[นายซาไกทัดดอกฝิ่น]

ในคืนค่ำกลางหุบภูแห่งแดนสวรรค์
คืนแห่งการดื่มด่ำรำสุขแกล้มดาวที่สุกปรั่งแกลื่อนฟ้า
มีจันทร์ฉายสาดแสงนวลเป็นประทีบ ให้แสง
  เธอยังจดจำ วันคื่นนั้นได้  ไหมเพื่อน

[PAINAI PAIKUN]

ในบางขณะ ฟ้าที่มีฝนก็ก่อให้เกิดความงดงามได้ไม่รู้จบ รูปสวยได้อีกมากมาย................

[นายซาไกทัดดอกฝิ่น]

ขอให้ความงดงามแห่ง  ตะวันฉาย
จงซึ่งค่าความสละลด  ของราตรีอันมืดดำ
ขอให้ความไกล้ชิดแห่งมิ่งมิตรผู้รู้ใจ
จงได้ถวิลถึงความโดดเดี่ยวยามควาเหงากัดกินห้วงหัวใจเรา
..................................

[นายซาไกทัดดอกฝิ่น]

ลมหนาวที่เป่าพัดสัมผัสต้องเนื้อนอกในวันผ่าน
ได้แผ่ซ่านซึมติดเกาะกุมใจนักผู้เดินทางเพเนจรรอนแรม
ในหนาวเนื้อได้สอนใจให้คุ้นชินและเข้าใจถึง
เข้าถึงมิติแห่ง ความงดงามธรรมชาติ
ธรรมชาติที่..มนุษย์น้อยอย่างแม้เพียงคิด เทียบเปรียบ

[นายซาไกทัดดอกฝิ่น]

ในรอยแตกของหิน ในรอยแยกของผา
ตาฉันได้สัมผัสเห็นงามงดงามของ ชีวิต
ชีวิตที่อยู่เพียงเพื่อประดับสวยและลดความกร้าวแข็งของผาหิน
เป็นดอกไม้สีเหลือง ที่ทรหดอดทน
เป็นดอกไม้สีเหลือง ที่ประดับดอย
  ฉันได้เพียงแต่ก้มลงกระซิบ บอกที่กลีบดอก
       เธอไม่ได้เดียวดาย แม่ดอกไม้สีเหลือง
ยังมีดอกไม้สีเหลืองที่เบ่งบาน
กลางสายฝน
กลางลมร้อน
กลางลมหนาว
อยู่กลางเมืองไหญ่ ในที่ที่ฉันจากมา
เธอไม่ได้  เดียวดาย  เธอไม่ได้เดียวดาย
   เจ้าดอกไม้สีเหลือง

[นายซาไกทัดดอกฝิ่น]

ในจุดสีเล็กๆบนกลีบดอกไม้สีขาว
มีความงดงามที่สมดุลย์และละเมียดเติมเต็ม
นี่กระมังที่เรียกว่าความลงตัวที่มือคนทำไม่ได้งามเท่า
ในสีขาวที่บางอ่อนเหมือนสีหมอกที่รอลมและแดด.เข้าลุกไล่
คงปราศจากความงดงามและมีชีวิต
หากเป็นขาวเพียงแค่ อวดบอก ซ่อนหลบ ไม่กล้าเผชิญ

[นายซาไกทัดดอกฝิ่น]

ในรอยทางที่เรารอนแรมร่วม  เพื่อนแห่งฉัน
ขอจงแบ่งปันสุขและทุกข์ที่ตกหล่นอยู่กลื่นทาง
ให้ชีวิตของพวกเรางดงาม  ด้วยความอื้ออาทร
ให้หัวใจของพวกเราได้นุ่มงามดั่งหมอกฟูกลางดอยสวรรค์
ให้กายเรางดงามเปร่งประกายด้วย  ความดีงาม  จากภายใน
  เพื่อนรักแห่งฉัน...