ทริปหัวใจเดินทาง # 25 : 10 Days in Yunnan [1] มนต์ขลัง สิบสองปันนา

[กระโจมไฟ]

11 เม.ย. 2551 : สิบสองปันนา ถึง ลี่เจียง...ไม่ไกลสุดหล้า  แต่เกินคำบรรยาย

        หากให้จำกัดความการเดินทางของแต่ละคน  คงยากที่จะจำกัดความเอาไว้ได้ด้วยตัวหนังสือเพียงไม่กี่คำ  หลายคนมีเป้าหมายการเดินทางแสนไกล  ต้องบุกปั่นฝ่าฟันไปให้ถึง  ในขณะที่บางคนมีจุดหมายในรายทางมากมายที่ต้องการไปให้ได้เห็น
        แต่สำหรับเราแล้วการเดินทางไม่ได้สำคัญเพียงปลายทาง  ไม่ได้ต้องการแค่เพียงได้เห็นในรายทาง  แต่หากต้องการสัมผัสทั้งผู้คน  มิตรภาพ ศิลปวัฒนธรรม และ สิ่งต่าง ๆ รายรอบนั้น  อาจไม่ไกลจนสุดหล้า  อาจไม่มากมายในจุดหมาย  แต่มากมายในรายละเอียดและความทรงจำ 
        ไม่มีอะไรที่จะบอกว่าการเดินทางแบบไหนดีที่สุด  แบบไหนคุ้มค่าที่สุด  .. แต่คุณสามารถรู้ได้เองว่าแบบไหนที่ทำให้สุขที่สุด

--------------------------------------------------------------------------------------------
ลิงค์อื่น ๆ

- ทริปหัวใจเดินทาง # 25 : 10 Days in Yunnan [1] มนต์ขลังสิบสองปันนา
http://www.tripandtrek.com/tntboard/index.php?topic=453.0

- ทริปหัวใจเดินทาง # 25 : 10 Days in Yunnan [2] ลี่เจียงในความทรงจำ
http://www.tripandtrek.com/tntboard/index.php?topic=463.0

- ทริปหัวใจเดินทาง # 25 : 10 Days in Yunnan [3] The Impression Baisha
http://www.tripandtrek.com/tntboard/index.php?topic=504.0

- ทริปหัวใจเดินทาง # 25 : 10 Days in Yunnan [3] The Impression II วัดยี่เฟิง ตงปาวั่นซื่อหยวน เฮ้ยหลงทัน
http://www.tripandtrek.com/tntboard/index.php?topic=506.0

ทริปหัวใจเดินทาง # 25 : 10 Days in Yunnan [4] Yolong Snow Mountain ..
http://www.tripandtrek.com/tntboard/index.php?topic=520.0

ทริปหัวใจเดินทาง # 25 : 10 Days in Yunnan [4] หุบเขาตงปา - ซู่เหอ Mirror town
http://www.tripandtrek.com/tntboard/index.php?topic=532.0

ทริปหัวใจเดินทาง#25:10 Days in Yunnan[5] อำลาลี่เจียง
http://www.tripandtrek.com/tntboard/index.php?topic=698.0

[กระโจมไฟ]

        สงกรานต์ปี 51 นี้  นักท่องเที่ยวที่ยังต้องอาศัยเงินเดือนประจำได้ดีด๊าตีปีก  ลาแค่ 3 วัน  ได้วันหยุดตั้ง 10 วันแน่ะ  ว่าแล้วพวกเราชาว TnT` ก็เริ่มก่อการปั้นเส้นทางออกไปเรียนรู้โลกกว้าง   สิบสองปันนา [ 西双版纳 ] – คุนหมิง [ 昆明 ] – ต้าลี่ [ 大理 ] – ลี่เจียง [ 丽江 ] – จงเตียน [ 中甸 ] ( ประตูสู่แชงกรีล่า, 香格里拉 )  โอ้โฮ ... เพี้ยบ  แล้วจะไปทันไหมนี่   
        จากผู้ร่วมก่อการ 7 คน  หายไปด้วยภารกิจต่าง ๆ นานา  จนสุดท้ายเหลือเว็บมาสเตอร์เพียงสองหน่อ  พูดภาษาจีนก็ไม่ได้  ภาษาปะกิดได้นิดหน่อย  จะคล่องเคลี่ยวเชี่ยวชาญก็เพียงแต่ภาษาไทยเท่านั้น  แต่เอาน่าเป็นไงเป็นกัน  ไอ้ฝรั่งหัวทองมันพูดภาษาจีนไม่ได้สักคำ  มันยังย่ำไปซะทั่วแผ่นดินจีนนั่นเทียว

[กระโจมไฟ]

        ว่าแล้วค่ำ ๆ ก็แบกเป้(ไม่แบกเลี้ยวไปหลายวันหนัก) ลากกระเป๋าไปหมอชิต   อานุภาพสงกรานต์เมืองไทยช่างรุนแรงนัก  ผู้คนล้นหลามต่างคนต่างอยากกลับบ้านเกิด  แต่การเดินทางก่อนหนึ่งวันก็ทำให้เส้นทางลื่นไหล  เช้าวันรุ่งขึ้นเราก็มายืนอยู่ที่เชียงของ  ใกล้ ๆ ด่าน ตม. ไทย   แถว ๆ นี้มีร้านขายอาหารหลายร้าน  ถ้าหากมีเวลาเช้า ๆ ก็แวะเข้าห้องน้ำ ล้างหน้าแปรงฟัน  ทานเช้าซะให้เรียบร้อย  เพราะข้ามน้ำโขงไปฝั่งลาวแล้วเรื่องอาหารการกิน  ก็คงกะเกณฑ์ได้ลำบาก ทั้งเวลาและเมนูอาหาร

        แปดโมง  อิ่มแปร้พุงกาง  วันนี้ไปถึงไหนถึงกัน  ทำพิธีการข้ามด่านไทย  แล้วไปรอเพื่อนร่วมทางที่จะช่วยกันหารค่ารถตู้จาก  ห้วยทราย ไปถึง บ่อเต็น-บ่อหาน ชายแดนจีน  ปกติแล้วสนนราคาเช่าเหมาคัน ก็ตกอยู่ที่คันละ 3500-4500 ต่อเที่ยว นั่งได้ทั้งหมด 9 คน  แต่วันนี้เรามีสมาชิกเพียง 7 คนเท่านั้น 

        การเดินทางใช้เส้นทาง  ห้วยทราย – หลวงน้ำทา – บ่อเต็น (ชายแดนฝั่งลาว) – บ่อหาน (ชายแดนฝั่งจีน)  ระยะทางราว ๆ 240 กิโลเมตร  ผ่านเส้นทางคดเคี้ยว และ ภูเขาสูงชัน  เดิมทีแค่การเดินทางไปให้ถึงหลวงน้ำทา  เมืองที่ใช้เป็นจุดเปลี่ยนรถต่าง ๆ ระยะทาง 190 กิโลเมตร  ก็ใช้เวลาแทบทั้งวัน  ไปไหนทีต้องนอนค้างที่หลวงน้ำทาเสียหนึ่งคืน   รุ่งเช้าจะไปทางไหนก็ค่อยว่ากันต่อ     
        แต่เดี่ยวนี้ทางการลาวทำถนนลาดยางใหม่เอี่ยม  ครึ่งหนึ่งจีนสัมปทานได้  ส่วนอีกครึ่งเป็นฝีมือคนไทย  ถามคนขับรถลาวบอกว่าถนนคนไทยทำเสร็จช้า  แต่รับโค้งขับง่ายกว่าจีนทำเป็นไหน ๆ  เชื่อไม่เชื่อก็ลองไปขับกันเอาเอง หุ ๆ

        บ่ายสองโมงเราผ่านพิธีการข้ามแดนทั้งลาว และ จีน มายืนที่บ่อหานเป็นทีเรียบร้อย (เวลาจีน บ่ายสาม) รวมเวลาที่ใช้เดินทางไปเพียงแค่ลี่ชั่วโมงเท่านั้น   (โอ้... เมื่อก่อนนั่งรถมาหลวงน้ำทาตั้ง 8 ชั่วโมงแน่ะ ) 
 
        จากนี้เราต้องนั่งรถตู้ประจำทางของจีนไปที่เมืองหล้า, 勐腊  เมืองที่ใช้เป็นจุดต่อรถไปเมืองต่าง ๆ ของยูนนานเช่นกัน   ระยะทางร่วม 60 กิโลเมตร  เวลาวิ่ง 1.30-2 ชั่วโมง  ขึ้นกับว่าพี่คนขับจะโอ้เอ้รับคนรายทางไปแค่ไหน 
 
        เส้นทางจะคดเคี้ยวผ่านภูเขาไปเรื่อย  ช่วงแรกเป็นไร่ชาสุดลูกหูลูกตา  หลัง ๆ สลับกับสวนยางพาราบ้าง  ไร่นาบ้าง  หมู่บ้านของชาวไทลื้อมีให้เห็นให้ดูเพลิน ๆ ไปได้ตลอดรายทาง

        บ่ายสี่โมงครึ่งกว่า ๆ เราก็มาถึงเมืองหล้า, 勐腊   พี่อีกสี่คนแยกไปซื้อตั๋วรถนอนเดินทางสู่คุนหมิง  ส่วนเราสอง และ เฮียโบ้ท  ที่ฉายเดี่ยวขอวีซ่าจีนอย่างด่วนมาคนเดียว  ตัดสินใจไปเชียงรุ่ง หรือ จิ่งหง  เมืองหลวงของสิบสองปันนา ศูนย์กลางของชาวไทลื้อที่คนไทยหลายคนไฝ่ฝันจะไปเยี่ยมเยือนให้ได้สักครา 
 
        ไม่นานนักรถมินิบัสขนาด 20 ที่นั่งไม่รอช้าพาพวกเราผ่านเส้นทางคดเคี้ยวไป  มุ่งหน้าสู่สิบสองปันนา   บางช่วงรถตัดเข้าไปวิ่งบน High way ที่กำลังสร้างใหม่แต่ยังไม่เปิดใช้เป็นทางการ  เส้นทางจากบ่อหาน – คุนหมิง พี่จีนแกตัวถนนตรงดิ่งไม่ต้องเสียเวลาอ้อมเขาให้ปวดหัว  เจอภูเขาพี่แกเจาะอุโมงค์  เจอหุบเหวพี่ท่านก็ทำสะพาน  อุโมงค์ที่ยาวที่สุดที่เจอในเส้นทางสู่จิ่งหง  ยาวตั้ง 4 กิโลเมตร  โอ้.. พระเจ้าจอร์ชมันยอดจริง ๆ

[กระโจมไฟ]

        เพลิดเพลินตื่นตากับถนนหนทางของพี่จีนแกไปเรื่อย  จนใกล้ค่ำเต็มทีรถแวะพักที่เมืองอารายไม่ยู้  ก็แวะซื้อน้ำมากินกัน  งัดเอาข้าวเหนียวหมูทอดจากพิษณุโลกออกมากินรองท้อง  แล้วออกเดินทางกันต่อ จะว่าไปแล้วการนั่งรถประจำทางในเมืองจีน  ถ้าฟังภาษาจีนออกคงสนุกดีพิลึก 
       
        เพราะเวลาคนจีนคุยมือถือพี่ทานจะคุยเสียงดัง  ขนาดต้องหันหลังไปมองว่าคุยกะเราหรือเปล่า  คุยคนเดียวไม่เท่าไหร่  ถ้ามีรับโทร. สองคน สามคน คราวนี้ละสนุกเหมือนพี่ท่านตั้งวงคุยกันยังไงยังงั้นเชียว 

        รถมาถึงที่เมืองหาน หรือ กาหลั่นป้า  ศูนย์วัฒนธรรมชาวไทลื้อเอาซะสองทุ่มครึ่ง  ไม่อยากเสี่ยงไปหาที่นอนค่ำ ๆ ก็มุ่งหน้ากันต่อไปที่จิ่งหง 

        สามทุ่มครึ่งก็เรียกรถแท๊กซี่ไปที่ร้านไทย ชัย ชวน ชิม  ที่เป็นทั้งร้านอาหารไทย และ ศูนย์ข้อมูลสำหรับนักแบกเป้จากเมืองไทยประหนึ่งโอเอซิสสำหรับนักเดินทางชาวไทยนั่นเลย 

        เราสั่งอาหารมาทานกันหลายอย่างเพราะวันนี้ไม่ได้ทานกลางวันกันที่ไหน  กินข้าวไปพลางหาข้อมูลที่พักไปพลาง  โดยมีคุณชัยเจ้าของร้านมาแวะเวียนคุยด้วยหลายครั้ง 

        คุยชัยบอกว่าปกติแล้วแท๊กซี่ในเมืองจิ่งหงขึ้นเลยไม่ต้องกดมิเตอร์ ไปไหน ๆ ในเมืองก็แค่ 5 หยวน  แต่ช่วงนี้เป็นช่วงเทศกาลสงกรานต์  ค่ารถเลยขึ้นเป็น 10 หยวนแต่ไม่ต้องต่อรองอีกเหมือนกัน  รวมไปถึงค่าที่พักที่จะขึ้นไปอีกหลายเท่าตัวในช่วงเทศกาลสงกรานต์

[กระโจมไฟ]

        อิ่มข้าวแล้วเราเดินออกมาหาโรงแรมบนถนน Mengla  คืนละ 80 หยวน  ห้องหับสะอาดสะอ้านใช้ได้ทีเดียว 

        เก็บกระเป๋าแล้วอาบน้ำท่า  ห้าทุ่มออกมาเดินเล่นที่ถนนคนเดิน บนถนน Mengla ใกล้ ๆ กับโรงแรมที่พัก ถนน Mengla เส้นนี้เชื่อมต่อกับ ถนน Mengle Dadao ซึ่งเป็นที่ตั้งของลานคนเมือง  อันเป็นศูนย์รวมการทำกิจกรรมต่าง ๆ รวมทั้งเป็นสวนสาธารณะที่ใช้ออกกำลังกายและเดินเล่น  และ สระนกยูง 

        วันนี้ผ่านการเดินทางไกลมาทั้งวัน  เดินชมเมืองอยู่ราวชั่วโมงก็ต้องกลับที่พัก  นอนเอาแรงไว้ตะลุยกาหลั่นป้าในวันรุ่งขึ้น

[กระโจมไฟ]

12 เม.ย. 2551 : กาหลั่นป้า, 橄榄坝 – เยือนคนไทในต่างแดน – สงกรานต์ เทศกาลแห่งความสุข

        วันนี้ตื่นเช้าตรู่  อากาศในจิ่งหงเย็นสบาย  ออกมาเก็บภาพชาวเมืองหน้าโรงแรม  ส่วนพี่เว็บมาสเตอร์อีกคนเดินเล่นไปเจอคนไทยอีกกลุ่มที่ร้านชัยชวนชิม  น้อง ๆ กลุ่มนี้เพิ่งเดินทางมาจากจงเตี้ยนเมื่อคืน  หาที่พักยังไม่ได้เพราะโรงแรมทั่วไปที่เราเคยนอนกันวันละ 80 หยวนเมื่อคืน  วันนี้พร้อมใจกันขึ้นราคาเป็น 400 หยวนอย่างน้อย ๆ   ก็เลยชวนน้องเค้ามาอาบน้ำที่ห้องก่อน  ส่วนที่นอนค่อยว่ากันอีกที

        สายๆเราเดินทางสู่กาหลั่นป้า, 橄榄坝 ศูนย์รวมของชาวไทลื้อในสิบสองปันนา  จากเชียงรุ่ง หรือ จิ่งหง  เลาะเลียบตามริมน้ำโขงมาราว 30 กม. จากขนส่งเมืองจิ่งหง สู่ ขนส่งเมืองกาหลั่นป้า ใช้เวลาราว 45 นาที 

        จากนี่เรียกรถตุ๊ก ๆ แล้วบอกว่าไป “ไตซื่อหยวน”, 傣族园 หรือ ศูนย์วัฒนธรรมชาวไทลื้อ  รถตุ๊ก ๆ ก็จะบอกราคามาแค่คนละ 2 หยวนเท่านั้น   

[กระโจมไฟ]

        ใช้เวลาเพียงห้านาทีพวกเราก็มาถึงซุ้มประตูทางเข้าศูนย์วัฒนธรรมชาวไทลื้อ  ที่นี่ทุกคนจะต้องเสียค่าธรรมเนียมในการเข้าเยี่ยมชมคนละ 80 หยวน 

        หลังจากผ่านซุ้มประตูเข้ามาพวกเราก็เริ่มมั่นใจว่าได้เช้าสู่เมืองไทลื้ออย่างแท้จริง  เพราะไม่ว่ามองไปทางไหนเราจะเห็นสัญลักษณ์ของนกยูงอยู่ทั่วไป  ไม่ว่าจะเป็นจั่วบ้าน  บนหลังคาก็จะมีรูปปั้นนกยูงประดับประดาเอาไว้มากมาย  ด้วยความเชื่อของความไทลื้อ ว่า “สิบสองปันนาเป็น “บ้านเกิดของนกยูง” ชาวไตถือว่านกยูงเป็นสัญลักษณ์แห่งความสุข ความมีโชคดี ความสวยและความดี 

        ในศูนย์วัฒนธรรมชาวไทลื้อแห่งนี้  จะรวมไปด้วยหมู่บ้านชาวไทลื้อ 5 แห่ง บ้านสวนมอน(สวนต้นหม่อนที่ใช้เลี้ยงไหม)  บ้านถิ่น  บ้านกาด บ้านจ้า และ บ้านแจ้ง  แต่ที่นิยมกันไปพักแบบโฮมสเตย์มีอยู่ 2 หมู่บ้าน นั่นคือ บ้านสวนมอน และ บ้านถิ่น

[กระโจมไฟ]

        ทริปนี้เราใช้บริการบ้านพักของ พี่เงิน แห่งบ้านสวนมอน  อยู่ใกล้ ๆ กับวัดบ้านสวนมอน  หรือ  “วัดมหาราชฐานสุทธาวาส”   โฮมสเตย์ที่นี่ไม่แพง  คิดคืนละ 20 หยวน/คน/คืน  ถ้าจะรับประทานอาหารเย็นด้วยก็เพิ่มอีกแค่คนละ 10 หยวนเท่านั้น

        เจ้าของบ้านพาพวกเรานำกระเป๋าไปเก็บบนบ้านเรียบร้อยแล้ว  พาแนะนำส่วนใช้สอยต่าง ๆ ของบ้าน  บ้านหลังนี้ประกอบไปด้วยผู้อยู่อาศัย 7 คน  นั่นคือ ตา ยาย พ่อ แม่ ลูก 2 คน และ หลาน 1 คน   จำนวนคนเยอะขนาดนี้ไม่ได้ทำให้รู้สึกอึดอัดเลย 

        เพราะบ้านชาวไทลื้อแต่ละหลังล้วนสร้างไว้ใหญ่โต  ตามลักษณะของบ้านไท นั่นคือตัวบ้านยกสูง  มีส่วนมีตัวบ้านส่วนพักผ่อน ห้องนอน ห้องครัว แยกออกจากร้านน้ำ ที่เป็นชานยื่นออกไปสำหรับเป็นส่วนซักล้าง  บ้านชาวไทลื้อในสมัยนี้มีสิ่งอำนวยความสะดวกตามสมควร  ตั้งแต่ทีวี ตู้เย็น เตาแก้ส เครื่องซักผ้า ทำให้อยู่กันอย่างสุขสบายกันได้ตามอัตภาพ

        หลังจากเก็บกระเป๋ากันเรียบร้อย  พวกเราฝ่าเปลวแดดร้อนแรงไม่แพ้แดดเมืองไทย  ตะลอนเที่ยวกันในหมู่บ้าน  อาศัยเดินตามหลังกลุ่มนักท่องเที่ยวชาวจีนไปเรื่อย ๆ เดินชมบ้านเรือนสวย ๆ  จนมาถึงศูนย์การแสดงที่จะมีการโชว์ระบำต่าง ๆ ของสิบสองปันนา 

       ช่วงบ่ายสามโมง  พวกเราจับจองที่นั่งแถวหน้า  ที่แยกออกมาจากอัฒจันทร์  บนโต๊ะมีเมนูวางเอาไว้เสร็จสรรพ  เป็นนัยว่าถ้านั่งที่พิเศษตรงนี้จะต้องเสียเงินซื้ออะไรมาทานสักอย่าง

[กระโจมไฟ]

        ไม่นานก็มีสาวเริ่มมาเสริฟน้ำผลไม้แก้วละ 7 หยวน  โต๊ะนึงนั่งกี่คนก็จะต้องซื้อน้ำให้ครบตามจำนวน  สำหรับ 7 หยวนแต่ได้นั่งหน้าขนาดนี้ถือว่าคุ้มทีเดียว 

        ไม่นานชุดการแสดงค่อย ๆ ทะยอยออกมาเรื่อย ๆ ประกอบด้วยระบำต่าง ๆ ที่สะท้อนวิถีชีวิตของชาวไทลื้อ  หนึ่งนั้นในรวมระบำนกยูงที่สะท้อนความเชื่อของชาวไทลื้อเอาไว้ด้วย  แต่ระบำที่ทำให้เราชอบใจมาก  เป็นชุดที่แสดงการอาบน้ำของสาวชาวไทลื้อ  ที่ดูสวยงามแต่ซ่อนความเซ็กซี่เอาไว้ในตัว    สาว ๆ ที่นี่สามารถมวยผมได้สวยงามโดยไม่ใช้แม้กิ๊ปติดผมสักตัว  ชอบจริง ๆ

[กระโจมไฟ]

 

[กระโจมไฟ]

 

[กระโจมไฟ]

       พอการแสดงจบลงนักท่องเที่ยวทะยอยกันเดินออกไปที่ลานน้ำพุ  จากนี้จะเป็นการโชว์เทศกาลสงกรานต์  สำหรับผู้ที่อยากเก็บภาพในมุมสูงจะมีอาคารสองชั้นให้ขึ้นไปนั่งข้างบนได้  แต่ต้องจ่าย 30 หยวน  เห็นแก่ความงกเราก็เลยยอมอยู่ข้างล่าง 

        หลังจากที่พิธีกรพูดถึงประเพณีสงกรานต์  มีช้างนำขบวนมาข้างหน้า  มีสาวแต่งชุดรำนกเดินตามหลัง  และสาวไทกางจ้องเดินตามเป็นขบวน  พอเดินครบรอบพิธีกรก็ให้สัญญานสาดน้ำ  แล้วสงครามเปียกก็เริ่มขึ้นในนาทีนั้นเอง

[กระโจมไฟ]

        กระสุนน้ำถูกสาดเข้าใส่กัน  ทั้งนักท่องเที่ยว และ เจ้าหน้าที่ในศูนย์ ฯ สาว ๆ แต่งชุดไทลื้อออกมาเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน  แถมอากาศร้อน ๆ อย่างนี้  พี่โบ้ทอย่ารอช้าลงไปเล่นน้ำกะเค้าเลย 

        พี่โบ้ทก็อิดเอื้อนเขินสาว ๆ ไม่ยอมไปสักที “พี่โบ้ท .. พี่นั่งรถมาเป็นพัน ๆ กิโล  นึกถึงโค้งเป็นร้อยเป็นพันที่เราผ่านมา พี่จะมายืนดูเค้าอยู่เนี่ยนะ”  ได้ผล .. พี่โบ้ทนึกถึงการเดินทางยาวไกล  เลยยอมลงไปเล่นน้ำกับสาว ๆ ซึ่งก็ไม่ผิดหวัง  สนุกสนานกันไปตามระเบียบ

        ถ้านี่เป็นสงคราม  มันก็เป็นสงครามที่ต่อสู้กับความร้อนของอากาศ  สงครามที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม เปียกปอนไปด้วยน้ำเย็นชื่นใจ ไม่ใช่เต็มคราบเลือดและรอยน้ำตา ถือเป็นภูมิปัญญาของคนไทแต่โบราณ  ที่สร้างความสนุกสนานได้แม้แต่ในช่วงวันที่ร้อนแล้งที่สุดแห่งปี

[กระโจมไฟ]

        วันนี้เก็บภาพประทับใจได้มากมาย  เก็บเป็นภาพไปฝากเพื่อน ๆ ที่เมืองไทย  แล้วก็เก็บเป็นความประทับใจไว้ให้อมยิ้มในวันต่อ ๆ ไป  พี่โบ้ทตัวเปียกมะล่อกมะแล่ก  พวกเราเดินกลับบ้านไปอาบน้ำท่า  ส่วนพี่เงินเจ้าของบ้าน เตรียมมื้อเย็นไว้รอท่าแล้ว

        เย็นนี้มีอาหารแบบไทลื้อ  ล้อมวงกันกินแบบไทลื้อ อาหารไม่หรูหร่า อร่อยบาดลิ้นเหมือนกินในร้านอาหารใหญ่ ๆ แต่ อิ่มท้อง  แถมอิ่มในน้ำใจที่เจ้าของต่างหยิบยื่นให้แก่พวกเรา  หลังมื้อเย็นพวกเราเรียกรถมาเดินเล่นในเมือง  โดยมีน้องฮารี่ลูกสาวเจ้าของบ้านเป็นไกด์ท้องถิ่นให้   

        คืนนี้พวกเราหลับไปเพราะเหนื่อยล้าเต็มที  มารู้สึกตัวอีกทีกลางดึกเพราะอากาศเย็น  มิน่า.. เจ้าของบ้านถึงได้เตรียมผ้าห่มให้หนาจัง

[Joyful]

โธ่ถัง ..เฮียโบ้ท บอกไม่เล่น ๆ ๆ เอาซะกะละมังแตกเลย