ด้วยความคิดถึง....ใจจึงคนึงเพรียกหา
อุ่นอกอุ่นใจมิ่งมิตรห่างหายเหินว่างนานเนิ้น..พี่น้อง สหาย
ได้เวลากระชับปรับช่องให้ความคิดถึง ได้..เติมเต็ม
..........
ณ..ที่นี่ที่ริมบึงกลาง..ป่าใหญ่
ณ..ที่นี่ที่ริมธารน้ำ้ตกใหญ่
ที่ที่หัวใจแห่ง..ผองเราได้เติมเต็ม...ความคิดถึง
ที่ที่กายใจแห่ง .. พี่น้องเราได้...พูดคุยถามไถ่ถึง..ทุกข์สุข ในวันผ่าน
..........................
เพื่อนเอ๋ย เพื่อนรักแห่ง..ฉัน
นี่คือสิ่งที่ฉันมอบกำนันแด่..เธอแทนความคิดถึง
เธอ..เห็นความงดงามของสีสันและลายปีกของผีเสื้อที่ฉันเชื้อเชิญให้เธอสัมผัสเสพ
ถึงความเป็นอัฉริยะของมือธรรมชาติที่ป้ายวาด นั่นหรือไม่
เธอ..ได้ยินเสียงลมหายใจแห่งป่าที่ฉันพาเธอก้าวย่ำเดินเรียนรู้ ...หรือไม่..เพื่อนแห่งฉัน
ลมหายใจแห่งป่าที่นำพาให้ฉันได้สำเนียกและเจียมตัว ในคุณค่าแห่งตัวตน
ในคุณค่าแห่งความเป็นคน....ที่เล็กจ้อยน้อยนิดเมื่อเปรียบเทียบกับความใหญ่ยิ่ง
ของสรรพชีวิต..ในป่าไพร
และฉัน ก็มีความเชื่อมั่น ว่า เธอก็คิดไม่ต่าง...ไปกับฉัน
เชื่อมั่นว่า คน ไ่ม่มีสิทธิ์ บงการและ เป็นเจ้าของจับจอง ธรรมชาติงามแต่เพียงตัว ...
.......
ความงามของสีสันบนลายปีก ความมหัศจรรย์ของสรรพชีวิตในลมหายใจแห่งป่า.
เพื่อนเอ๋ย เพื่อนรักแห่ง..ฉัน
นี่คือสิ่งที่ฉันมอบกำนันแด่..เธอแทนความคิดถึง
เป็นของขวัญจาก..ธรรมชาติที่มอบให้ ทุกผู้คนอย่างไม่ลำเอียง
ฉันเป็นเพียง ผู้เชื้อเชิญ เพื่อนๆ มาสัมผัสเสพ.....ด้วยกัน
.........
สองวัน หนึ่งคืน
คงไม่อาจเติมความคิดถึงให้เต็มล้น
แต่ ในช่วงวันและคืนผ่านความจริงใจความผูกพันฉันท์น้องพี่ของชาวเรา
ได้แสดงให้เห็นแล้วว่า..สายใยรักแห่งผองเราไม่เคยขาดหายและยานหย่อนเลยแม้แต่น้อย
ใย...........หัวใจ.เราจึงผูกพัน
คำตอบนั้น..........คงอยู่ในใจ...เพื่อนแห่งฉัน..........
ใช่ใหม..สหายเรา
ผู้เขียน
kidtung388.jpg
บันทึกการเข้า
