TRIP & TREK โลกกว้างของคนเดินทาง

กระดานข่าวสีเขียว => กวีแรมทาง => ข้อความที่เริ่มโดย: นายซาไกทัดดอกฝิ่น ที่ พฤศจิกายน 01, 2007, 07:32:21 PM



หัวข้อ: นาวาแห่ง...ความหวัง
เริ่มหัวข้อโดย: นายซาไกทัดดอกฝิ่น ที่ พฤศจิกายน 01, 2007, 07:32:21 PM
ตรงโค้งฟ้าโน้น ....       คือขุมทรัพย์อนันต์...ขุมทรัพย์ที่รอกำนัลสู่มือของผู้กล้าฝันและเผชิญชะตา    นานนับกาลกัปป์ท้องน้ำมหานที่มอบชีวิตและความฝันให้มนุษย์ผู้หาญเผชิญโชคชะตา   มนุษย์ผู้หาญกล้าสร้างยานนาวาพาตัวสู่ผืนน้ำ  เก็บเกี่ยวประโยชน์ยังชีพสืบเชื้อจาก...นที่อันกว้างไหญ่..............
.........ชั่วลูก  ชั่วหลาน  แลชั่วคน.......
 กี่ท่อนไม้ไหญ่ที่ก่อเป็นลำเรือ.......ผุสลายไป
กี่กองกระดูกของคนเลที่..............ล้มหายไป
กี่ความหวังที่หายลับไปกับขอบฟ้าตรง...ขอบน้ำ
..................................................................
หลังฟ้าสางในเช้าวันหนึ่งหลังยืนรอเก็บภาพแสงก่อนดวงตะวันจะแย้มเยือนโลก....ภาพเรื่อประมงลำเล็กที่จอดอยู่บนหาดทรายด้วยหัวเรื่อที่ผงาดทนงดิ่งสู้กับผืนน้ำทะเลกว้างตรงหน้าและฟ้าที่เข้มสด.......ยามนั้นเสมือนบอกและสอนให้ฉัน..กล้าเผชิญสู่อุปสรรคแห่งชีวิตที่ต้องเผชิญหากต้องการที่จะไปดังทะเลฝันที่วาดหวัง..........จงอาจหาญกล้าเผชิญดั่งเรื่องลำน้อย....ลำนี้


หัวข้อ: Re: นาวาแห่ง...ความหวัง
เริ่มหัวข้อโดย: Trekkathon ที่ พฤศจิกายน 03, 2007, 03:24:32 PM
  น า ว า :   พงษ์สิทธิ์ คำภีร์
                         
                            นาวาลอยล่องกลางท้องทะเลสุดตา
                            โอ้นาวานี้ ลอยลำซ้ำทวนคลื่นแรง
                            แข่งพายุร้ายหลายยุทธ์กระบวน
                            หลากล้วนรุนแรงเดือดแดงเด็ดเดี่ยว

                            ทั้งฟ้าคะนองหม่นหมองดาวเดือนเลื่อนลอย
                            หมู่มารใหญ่น้อยเฝ้าคอยท้าทายยั่วยวน
                            โอดครวญคำรามรุกรานคำรณ
                             สับสนวุ่นวายมากหลายเล่ห์กล

 
                     เวิ้งว้างทางไปสิ้นไร้คนนำที่กล้าพลี
                    เหล่ามวลประชาชีอ่อนแรงฝีพายว่ายวน

                    จุดหมายเลือนลางทิศทางมัวมน
                    แห่งหนชนใด ร่วมใจฝ่าฟัน
                   
                            นาวาวิไลเรือนี้กางใบรับลม
                            ปลิดความตรอมตรมระทมให้สิ้นซากไป
                            สุดแดนดินใดไม่เคยไหวหวั่น
                            หมื่นล้านโยชน์ยาว....ทะยานฝ่าไป !!