TRIP & TREK โลกกว้างของคนเดินทาง

 :)เดินออกจากน้ำตก..คุยแลกเปลี่ยนทัศนคติ  ทุกอย่างได้บันทึกเป็นภาพไว้อยู่ในห้วงคำนึงของความทรงจำ
...ซาไกเดินเก็บพวกขวดแก้วขวดพลาสติกและหลายๆอย่างที่เกิดจากฝีมือของ  คน 
ที่มองผืนป่าเป็นแค่ถังขยะ...มาเสพหวังเพียงแค่เป็นที่ระบายอารมณ์   ขอให้ประสพแต่ความเจริญ
 :(

                                          .......โม้กันไปโม้กันมาจนถึงสันเขื่อนโดยไม่รู้ตัว.....

   จากป่ามาถึงเขื่อน      เป็นเสมือนทะเลกว้าง
แสงแดดส่องสว่าง         ไม่อ้างว้างเก็บภาพกัน
   ต้นดอกกระดุมทอง      ยามได้มองช่างสุขสรรค์
ท่องเที่ยวมาทั้งวัน         เริ่มสายัณห์ให้อ่อนหล้า

   เดินกลับมาถึงเต๊นส์     เวลาเย็นนั่งนวดขา
เอาแค่พอคลายเมื่อย       เดินเรื่อยเปื่อยไปอาบน้ำ
   อาบเสร็จเดินเตร็ดเตร่   ค่ำเดินเซฤทธิ์ว้อสก้า
ซาไกนำเอามา             เห็นบอกว่ามาตั้งไกล

   ลืมเล่าเรื่องหนมจีน    คงได้ยินในเวปไซด์
ตะโกแจ้งซาไก           เอามาให้ไม่คิดตังค์

   มื้อเย็นหมูกะทะ     เฮหละวะบุกถึงป่า
ดีใจที่ได้มา             หมูกะทะซื้อมีแถม

   เช้าตื่นค่อยสายหน่อย     มัวอร่อยว้อสก้าไทย
หลายจอกไม่เป็นไร          ค่อยดื่มไปได้ไม่เซ
   เก็บภาพได้ซักครู่          เดินเดินอยู่ไงขาเป๋
แสงส่องลงที่เปล            ภาพเท่ห์เทห์ถ่ายกันไป

   มื้อเช้าเป็นข้าวต้ม    พร้อมขนมซื้อ*แรกวา
กาแฟก็เอามา            ดื่มกันหน้าอ่างเก็บน้ำ
   ข้าวต้มแสนอร่อย     ตะโกน้อยบอกย่าทำ
น้ำใจสุดเลิศล้ำ          กินอิ่มหนำแล้วจากลา

   ออกจากโป่งก้อนเส้า     ซื้อ*น้ำเต้าที่ร้านชำ
เขียนเล่นแค่พอขำ            ที่ร้านชำขายยาดอง (ฮาอุ๊บ....มุกแป็ก)
   นั่งรถกันอีกครั้ง            ภาพข้างทางได้แต่มอง
มุ่งไปเราทั้งผอง             เพื่อทดลองได้ป่ายปีน

 ;D

   เป้าหมายโกรกอีดก     เที่ยวน้ำตกที่สุดหิน
ชื่อเสียงเคยไดยิน          อยู่อาจิณท่องเที่ยวไทย

   รถจอดข้างลำธาร     แจกอาหารเดินทางไกล
ได้ยินเสียงน้ำไหล       เสียงพงไพรร้องขับขาน
   

   ผีเสื้อบินโชว์ตัว       บ้างยิ้มหัวสนุกสนาน
เดินไปไม่เนิ่นนาน       ถึงลำธารผีเสื้อเหลือง
   เธอเกาะกันเป็นกลุ่ม  ริมน้ำชุ่มอยู่เนืองเนือง
ดวงจิตได้ปลดเปลื้อง   จากราวเรื่องเมืองคอนกรีต

   ลืมเล่าถึงคนนำ(ทาง)     เดินจนช่ำหนที่หก
เรื่องนี้ต้องหยิบยก            ไม่โกหกสุดอุ่นใจ
   ได้ยินเสียงน้ำตก           พี่แบมบอกหลงไม่ไกล
มากมีต้นไม้ใหญ่              เลียบธารไว้ไม่มีหลง

   ถ้วยขนถ้วยแชมเปญ     เท่าที่เห็นมีเป็นดง
เดินมาไม่ได้ก๊ง               จึงหยุดลงทานกลางวัน
   นั่งลงได้พักขา             ทางข้างหน้าค่อนข้างชัน
เดินไปใครขาสั่น             ให้บอกกันจะได้พัก

   ถึงเวิ้งดูเหมือนห้อง     ชวนยืนมองภาพอัศจรรย์
น้ำใสดั่งในฝัน              คงจะมันสไลด์เดอร์

   คนนำถึงย่อเข่า     แล้วตัวเราทำไงเออ
น้องนุ้ยนั่งเผลอเผลอ กดชัตเตอร์เกือบไม่ทัน
   ต้องข้ามไปให้ได้  ถึงที่หมายเลยแล้วกัน
โอ้โหน้ำตกนั้น        อัศจรรย์เกินกว่าคาด

   ถึงแล้วโกรกอีดก       มรดกธรรมชาติ
ไม่เสริมและเติมวาด      ธรรมชาติสร้างให้มา
   ธารน้ำเป็นสายสาย    ฟุ้งกระจายสวยหนักหนา
ธรรมชาติอันล้ำค่า        ใครอย่ามาบ่อนทำลาย

   เขียนไว้เพียงแค่นี้     มันสุดที่จะบรรยาย
ในห้างไม่มีขาย          ใครอยากได้(สัมผัส)มาปีนเอา

   
    ขอขอบคุณชาวหระรีทุกท่าน  พี่แบม  ท่านซาไก   คุณตะโก  ขอบคุณทุกๆอย่างที่ได้รับ   
โอกาสหน้าหวังว่าผมจะได้เป็นผู้ให้บ้าง
   ขอบคุณ กุ้ง + ใหญ่  ที่จัดทริปนี้  และขอบคุณทุกๆคนที่ได้ร่วมทริป
โบ้.....ไปป้าดดดดดดดดต่อที่ไหนดี
               
             หากภาษาของผมทำให้ใครรู้สึกไม่ดี  ต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย
เขียนกลอนยังไม่รอบคอบและไม่ขัดเกรา  บางทีภาษาพาไปโดยไม่มีความหมาย

มอบเสียงปรบมือดังๆๆๆๆๆ  :D ให้เจ้ากระทู้

 ;D ;D ;D ;D
  ธรรมชาติ  คือหนังสือเล่มใหญ่ 
  ยังมีเรื่องราวอีกมากมาย ที่เราต้องทำความเข้าใจและเรียนรู้
  สุดยอดครับพี่มนต์  มีความสุขทุกตัวอักษร และภาพ ที่บันทึกครับ
..ทริปหน้าเจอกันอีก ครับ  วอสก้าไทยกลั่นจากชายป่าริมดง  ยังพอมีหลงเหลือ  ครับพี่
.....  ได้แรงอก  สุดๆๆ  พี่หลวง  ..........

ขอบคุณสำหรับรูปภาพและบทกลอนดีๆนะครับพี่มนต์   :D

อ่านกาพย์แสนเสนาะ    สุดไพเราะและเพลิดเพลิน
เล่าเรื่องราวตามทางเดิน  น่าสรรเสริญสุดเข้าใจ

ช่างเรียงร้อยประดอยคำ    แถมตอกย้ำด้วยภาพใส
คนอ่านแลภาพไป       เหมิอนกับได้เดินร่วมทาง

สรรพสัตว์ที่พบเห็น      นำจุดเด่นมาเอ่ยอ้าง
ลัดเลาะเสาะหาจัง       ตามรายทางแสนมากมี

ช่างสังเกตและสังกา    มองตามป่าหาทุกที่
สัตว์ตัวน้อยไม่ถอยหนี  ต้องโดนพี่สอยทุกราย

เดินป่าต้องแบบนี้        เดินทุกที่ต้องขวนขวาย
หาภาพดีมีมากมาย       แล้วแต่ใครจะเมียงมอง

ได้ภาพสุดแสนสดใส      ผูกด้วยใจใส่ร้อยกรอง
เสริมภาพล้ำงามดั่งทอง  ด้วยทำนองร้อยวาจา

ภาพนั้นก็จะสวย          และงามด้วยศิลป์ภาษา
จุดสว่างใจเจิดจ้า        เกินพรรณาคำบรรยาย

พี่มนต์โพสต์จบแล้ว เหลือข้าพเจ้าต้องไปจบกระทู้ต้วเองแหละ ทีนี้

โหย ยอดเยี่ยมไปเลยครับ อ่านทุก ๆ คห. แล้วเพลินดี คิดได้ไงเนี่ย อารมณ์ศิลปินจริง ๆ

อยากไปป๊าดดดดด ที่ที่มีรอยงูเลื้อย  ;D

แล้วเมื่อไหร่หละ เฮ้อ......